Concrete Jungle

8 lange uren. De afgelopen 3 maanden zou ik die hebben gebruikt om lekker uit te slapen, Netflix te kijken of een andere luie activiteit waarmee ik mijn tijd kon verdoen. Op 14 augustus heb ik die zelfde 8 uur gebruikt om een oceaan over te vliegen en te arriveren in Amerika. Toch wel een groot verschil als je kijkt naar nuttige tijdsbenutting!

Voor het vertrek kwam natuurlijk eerst het moeilijkste: afscheid nemen. Voor een jaar vaarwel zeggen tegen mensen die je normaal bijna elke dag ziet is simpelweg gezegd niet makkelijk. Een vage mix van enthousiasme en verdriet is niet een emotie die je vaak ervaart. Het hoort er toch bij, ik wist van te voren dat het er aan zat te komen en het was nou eenmaal iets wat moest gebeuren. Ik mis jullie onderhand tuurlijk al wel, maar een jaar is maar een jaar. Voor ik het weet ben ik al weer terug in Nederland.

Eén lange vlucht met veel afgeluisterde playlists, een niet-zo-geweldig ontbijtje en 2 films later waren we er dan, New York! Om eerlijk te zijn was het Newark, het lelijke industriële stadje naast New York. Pas op dag 2, nadat ik had geprobeerd om mijn jetlag weg te slapen, gingen we dan echt the city that never sleeps in! Binnen 2 dagen heb ik zo veel gezien, dat het me een uur zou kosten om een (korte) beschrijving te geven over alles. Gelukkig ga ik dat jullie, en mijzelf, niet aan doen. Mijn favorieten kan ik echter wel even over vertellen.

Je kunt New York natuurlijk niet bezoeken zonder naar Times Square te gaan. Een plek bestaande uit puur licht van constant brandende billboards. Onvermijdelijke reclames voor alles van tv series en Broadway shows tot Fiji water en de nieuwste kledinglijn van H&M. Het centrum van onze consumptiemaatschappij, de pop-art stroming zou erg gek op gaan (special thanks naar mijn kunstdocente mevrouw Doll voor deze kennis). Een prachtige plek om de transitie van dag naar avond te zien gebeuren. Ook perfect voor een fotootje, zoals een echte toerist dat doet.

Ga de brug over uit Manhattan en recht door Brooklyn heen, dan vind je ergens langs de kust Coney Island. Een permanente kermis langs het strand met achtbanen, zweefmolens en nog veel meer attracties. Ik kon niet anders dan vrolijk worden terwijl we hier rond liepen, met alle lichtjes, muziek en geuren om ons heen. Ik zou bijna zeggen dat die plek bestaat uit een en al blijdschap. Een hotspot die je niet mag missen!

Zo snel als de reis was begonnen, was het ook weer voorbij. Onze dagen als toeristen in de ‘concrete jungle where dreams are made of’ waren voorbij en het was tijd om door te vliegen naar onze hostfamilies, deze keer echt helemaal op onszelf. Voor mij was het nog een dikke 5 uur in het vliegtuig om naar Portland, Oregon te komen. Daar stonden mijn hostmoeder, Janet en hostzusje, Dolan op me te wachten. Ik had geen warmer welkom kunnen wensen!

Terwijl ik dit schrijf is het al weer 2 weken sinds ik ben aangekomen in McMinnville. Onderhand voel ik me al als een echt lid van het gezin! De band die ik met ze heb wordt elke dag sterker, en alles wordt al steeds meer een gewoonte voor me. Het blijft natuurlijk wennen, een compleet nieuw leven. Ik kan je beloven dat ik hoogstwaarschijnlijk nog verdwaald raak als je me nu ergens in dit schattige stadje neerzet. Mijn school gaat over een paar dagen beginnen, en ik kijk er wel naar uit om een dagelijks ritme te krijgen. Nooit gedacht dat ik zou zeggen dat ik zin heb in school, de pre-examen Jens zou me belachelijk maken voor het feit dat ik dat beweer.

De tijd is aangebroken om nu echt mijn eigen plek te gaan vinden hier. Het 'doolhof' waar ik nu door heen ga heeft af en toe wat doodlopende eindes waar ik tegen mezelf aanloop, en op die momenten mis ik thuis wel. Dat ik dit pad echter mag belopen en hier mag zijn, dat is het de heimwee ruim waard. Een vriendengroep opbouwen, mijn interesses volgen en het Amerikaanse leven ervaren. Dat zijn de wegen die ik ga volgen. Ik ben gesetteld thuis en mijn Engels is scherp gesteld, ik sta klaar voor de volgende stap. McMinnville High, here I come!

3, 2, 1...

Daar sta ik dan. Na meer dan een jaar staat het dan nu echt voor de deur. Een jaar van open dagen, het kiezen voor Travel Active, het invullen van ik-weet-niet-hoeveel onlineformulieren. Een tijd van informatieboekjes lezen, vaccinaties krijgen en van een paspoort aanvragen. Een periode van lang wachten- oh nee, plotseling toch niet zo lang wachten, want na 4 weken heb ik ineens een gastgezin. Na mailcontact, DM gesprekken, het gebruiken van StreetView om rond te kijken, een USA-thema feest, examenstress, een musicalvoorstelling, een diploma in de pocket, een verkregen visum en nog een afscheidsfeest is het dan nu echt zo ver. Ik vertrek.

Voor een jaar vertrek ik naar het land van vrijheid en oneindige mogelijkheden, de Verenigde Staten van Amerika. De oceaan over, op weg naar mijn hostfamily waar ik 10 maanden lang lid word van het gezin. McMinnville, Oregon is de komende tijd mijn nieuwe thuis. Een plek die ik in een kwestie van een aantal maanden compleet uit mijn hoofd zal kennen, alsof ik er al heel mijn leven woon. Daar waar ik ervaringen op zal gaan doen die ik voor de rest van mijn leven met me meeneem. En met 9 uur tijdsverschil en 8146,76 kilometers tussen mij en het goede oude Roosendaal in, is mijn nieuwe thuis ook echt wel erg ver verwijderd van alles wat ik gewend ben.

Eigenlijk is het best gek hoe iemand al zo lang met iets bezig kan zijn, en zich toch spontaan anders kan voelen over alles waar hij al die tijd naar toe werkt. Met net iets meer dan 5 maanden van zekerheid over mijn plaatsing en vertrekdatum heb ik in principe niks om over te klagen. Die zekerheid waardeer ik ook enorm, ik kan mijn lieve gastgezin niet genoeg bedanken voor hun keuze om mij uit te kiezen. Toch voel ik me … anders dan ik had verwacht. Zeker geen twijfel, wees daar maar niet bang voor!

De beste omschrijving die ik zou kunnen geven is dat het de realisatie is van alles wat ik ga opgeven. Aan de ene kant staat alles wat ik op dit moment ken. Mijn thuis, mijn lieve familie, mijn geweldige vrienden, alles wat ik al mijn hele leven gewend ben en waar ik van houd. Daar tegenover staat de ervaring van mijn leven, maar compleet omringd door onzekerheden. Sure, ik weet waar ik heen ga en wat de ervaringen zijn van anderen. Ondanks dat is alles wat me te wachten staat compleet onzeker. Hoe ga ik de cultuur daar ervaren, gaat mijn dagelijkse routine erg anders zijn in vergelijking met wat ik nu gewend ben, wie ga ik daar leren kennen, zal ik een goede grote broer zijn, wat is de beste manier om mijn exchange jaar zo goed mogelijk mee te maken? Terwijl al deze vragen door mijn hoofd schoten, realiseerde ik me dat de antwoorden op die vragen pas te vinden zijn in Amerika. Mijn vlucht gaat recht het onbekende in, en alles wat ik hier achterlaat gaat gewoon door (maar dan zonder mij).

Tijdens mijn lichtelijke paniekaanval over alles dat me te wachten staat, besefte ik dat ik me zorgen maak om niks. Het klopt inderdaad dat ik het onbekende tegemoet ga, maar dat is juist wat dit jaar zo geweldig gaat maken. Een kans om niet alleen een nieuwe omgeving, maar ook mezelf beter te leren kennen. Een van de grootste stappen van mijn leven staat recht voor me. En hoewel ik niet ver langs de onzekerheden kan kijken die met die stap meekomen, zal ik toch dit aan moeten gaan zonder te focussen op die onduidelijkheid. Voor het eerst ben ik volledig van mezelf afhankelijk, het leven in Nederland gaat door, en dat is allemaal oké.

Mijn focus leg ik op alle positieve dingen die me te wachten staan. Een geweldig en liefdevol gastgezin waar ik nu al een klik mee voel, een nieuwe cultuur die ik mag gaan leren kennen en een prachtige kans om op mijn jonge leeftijd herinneringen te maken voor het leven. Uiteraard zal ik mensen en dingen gaan missen, maar de ervaring die ik nu aanga is dat verreweg meer dan waard.

Daar sta ik dan. Klaar voor mijn vertrek. The experience of a lifetime. Amerika, kom maar op!